EGMOND HALVE MARATHON 2023

De eerste run van 2023! Een klein beetje een thuiswedstrijd, want deze halve marathon is best dichtbij huis en gaat langs mijn oude dorpje Castricum. Maar ook een van de zwaarste halve marathons van Nederland, wat zal Egmond dit keer brengen?

Op weg naar Egmond

Al op tijd stonden we bij de pendelbus om richting Egmond te gaan. Eigenlijk zou ik het kunnen fietsen, maar ik ben ook best een beetje lui, dus ga ik altijd met de pendelbus. In Egmond lopen we richting de tent om ons om te kleden. Een koffietje en helemaal omgekleed lopen we nog even de sportzaal in waar we Erik, Crissy en Lynn meeten. Crissy en Lynn waren van plan om voor een sub2 te gaan en opeens ontstond bij mij het spontane idee om met hen mee te lopen en te kijken hoe lang ik het vol kon houden. 

Ready, set, go!

In het startvak was het lekker gezellig, maar wel koud! Na de “go” van ons startvak liepen we over de boulevard richting het strand. Het eerste stuk van het strand lag er goed bij, helaas moest Crissy na 2km uitstappen vanwege een blessure. Even twijfelde ik om ook uit te stappen, het voelde niet echt oké om door te lopen, terwijl ik bij hen was aangehaakt. Maar Lynn bood aan om samen door te lopen, dus besloten om door te lopen. De jacht op mijn PR was geopend en met Lynn afgesproken dat ik vanaf dat moment niet meer op mijn horloge zou kijken. Op het strand was het pittig met volle wind tegen en de laatste 2 a 3km was het strand ook een stuk ruller. 

Na de strandopgang in Castricum gingen we op weg naar Camping Bakkum. Normaal staat mijn vader mij daar altijd aan te moedigen, maar helaas ging dat dit jaar door omstandigheden (gebroken been) niet lukken. Maar toch altijd leuk om een klein stukje langs mijn oude dorpje te lopen. Het eerste stuk van de duinen was, buiten het feit dat het opeens best warm was, prima. Maar op kilometer 14/15 kreeg ik het zwaarder. Gelukkig had Lynn nog een extra gelletje wat mij even door het dipje heen hielp. Ik had op dat moment nog steeds geen idee welke tijd we liepen, ik zag alleen aan de bordjes op welk kilometerpunt we waren. 

De laatste loodjes..

Vanaf kilometer 18 zat ik er weer lekkerder in, totdat we het heuveltje op moesten aan het einde van de Bloedweg. Versnellen zat er niet meer in, mijn benen waren zwaar en leeg. Onder de boog van het 20km punt vroeg Lynn mij of ik wilde weten op welke tijd we zaten. Mijn antwoord: “Nee, loop maar gewoon door, ik zie het wel bij de finish”. Het heuveltje richting de boulevard voelde als een gigantische heuvel en een eindsprintje zat er ook echt niet meer in.. Maar op zo’n 100 meter voor de finish zei Lynn: “Gefeliciteerd Ky, je loopt een sub2!” Vanaf dat moment kon ik het even niet droog houden, toch wel bijzonder om voor het eerst een sub2 te lopen en dat in Egmond! Officiële tijd: 1.58.30. Super dankbaar voor mijn lieve haas Lynn, zonder haar had ik het niet gered!