MARATHON ROTTERDAM 2024

Afgelopen zondag was het weer zover, de Marathon Rotterdam! Voor mij mijn 8e marathon en de 3e keer in Rotterdam. De weersvoorspellingen waren gunstig, alle trainingen waren soepel verlopen, ik was er klaar voor.. Toch?

In mijn eerdere voorbereidingen heb ik nog nooit zoveel 30km(+) trainingen gelopen als voor deze marathon en voelde ik me er echt klaar voor. Maar mijn lichaam dacht daar helaas net iets anders over en in de laatste 2 weken werd ik verkouden. In de laatste week voor de marathon werd de verkoudheid een fixe holte ontsteking en werd het nog even spannend of ik überhaupt kon starten. Toch besloot ik vrijdag samen met Erik, Crissy, Lynn en Jordi mijn startnummer op te halen en het weekend bij Erik & Crissy te spenderen voor de marathon. Heel veel vitamines, middagdutjes en veel rust verder, was ik gelukkig zondag fit genoeg om te starten. 

In mijn eerdere voorbereidingen heb ik nog nooit zoveel 30km(+) trainingen gelopen als voor deze marathon en voelde ik me er echt klaar voor. Maar mijn lichaam dacht daar helaas net iets anders over en in de laatste 2 weken werd ik verkouden. In de laatste week voor de marathon werd de verkoudheid een fixe holte ontsteking en werd het nog even spannend of ik überhaupt kon starten. Toch besloot ik vrijdag samen met Erik, Crissy, Lynn en Jordi mijn startnummer op te halen en het weekend bij Erik & Crissy te spenderen voor de marathon. Heel veel vitamines, middagdutjes en veel rust verder, was ik gelukkig zondag fit genoeg om te starten. 

Samen met Erik kwam ik zondag al lekker vroeg in Rotterdam aan waar we Anniek en Wout meeten. Superfijn, via Wout hadden we de gelegenheid om voor en na de marathon te chillen en om te kleden vlakbij de finish. Eenmaal omgekleed, bepakt en bezakt met gelletjes & drinken liepen we richting de start waar het al best druk was. Wout & Erik liepen door naar hun startvak ergens vooraan en Anniek en ik liepen het startvak van wave 2 in. Heel fijn om samen in het startvak te staan, vooral omdat ik voor het eerst sinds 7 marathons nog niet echt het “marathon” gevoel had. 

Voor de laatste keer Lee bij de start en een minuut stilte voor Kelvin Kiptum, maakte deze start wel heel indrukwekkend. Voordat ik het wist, mocht ons startvak ook starten en wenste ik Anniek succes en riep ik: “See you at the finishline!”. De eerste 10 kilometer waren echt even inkomen, mijn tempo en ritme vinden. Ook merkte ik dat ik een klein beetje het vertrouwen miste, toch dat weekje ziek zijn wat in mijn hoofd was gaan zitten. Na het lange fietspad rond kilometer 9, begon ik na 10km een beetje meer vertrouwen te krijgen. Tussen 10 en 20 liep ik lekker, maar merkte ik wel dat ik extra vocht nodig had en besloot ik vanaf kilometer 20 bij elke drinkpost te stoppen en wat te drinken. 

De eerste helft zat erop, nog “maar” 21,1km te gaan! Tot kilometer 24 ging het best lekker, ik kwam meer en meer in mijn ritme en liep relaxt. Maar tussen 24 en 25 struikelde ik en lag ik (yes dit jaar helaas weer!) op de grond. Lijkt een jaarlijkse activiteit te worden op de Marathon Rotterdam. Na even stil te hebben gestaan, de schade op gemaakt te hebben (wat schaaf- en blauwe plekken) toch besloten om door te lopen. Bij de drinkpost snel wat bekertjes water mee gepikt om over mijn geschaafde knieën heen te gooien en door. Bij kilometer 28 stond Crissy (net als vorig jaar) te supporten en iets later stonden Frouke & Stans met confettie klaar. Daarna was het tijd om het Kralingse bos in te gaan.

Bij kilometer 30 nog een bekertje water mee gepikt en daarna het bos in. Elk jaar vind ik dit stuk mentaal het zwaarst, maar dit jaar was het niet alleen mentaal, maar ook lichamelijk. Bij 33 kilometer schoot ik volledig in de kramp met mijn rechterbeen en besloot ik even te gaan wandelen. Bij kilometer 35 heb ik snel even naar Crissy mijn frustratie geappt en had ik een paar seconden de gedachten om alsnog uit te stappen. Gelukkig kon ik mijzelf (met een vriendelijke schop onder mijn kont van Crissy via de app) weer herpakken en begon ik aan de laatste 7 kilometer. Wat was het lang geleden dat ik het in de laatste 7km van de marathon ZO zwaar had gehad. De laatste 7 kilometer waren een marteling, kleine stukjes hardlopen totdat de kramp er weer volledig inschoot en vanaf dat punt weer een paar 100 meter wandelen. Het werd een soort van onvrijwillige intervaltraining om de finish te halen. 

Bij kilometer 40 nog een bekertje water meegepikt, ik wist dat dit weinig meer zou uitmaken voor de kramp, maar toch had ik stille hoop dat het misschien nog beter zou worden. Bij kilometer 41 stond Crissy weer aan te moedigen en kon ik mijzelf vermannen om de net vlak voor de Coolsingel een dribbeltje weer in te zetten. Meer dan een dribbeltje was er het ook echt niet meer en was ik enorm blij dat ik de finish had gehaald. Eindtijd: 4.03.23, een dik PR van 8 minuten!